ایران روزهای سختی را می‌گذراند؛ در حافظه کمتر کسی از مردمی که درطول دهه‌های اخیر بحران‌های گوناگون طبیعی و غیرطبیعی از سرگذرانده، بیماری‌های فراگیر و بحرانی با این سطح از استرس و گستره بجای مانده است.

 مواجهه با covid-۱۹ که بی صدا آمده و سلامت و یا درحالت حاد آن، حیات و زندگی آدمیان راتهدید می‌کند، درحال تبدیل شدن به تجربه ای پراضطراب و البته جدید برای همه ماست.

دراین میان، پدیده‌ نوین جامعه شبکه‌ای، بهره‌مندی و تصمیم‌گیری بخش بزرگی از ایرانیان براساس اطلاعات درست یا غلط منتشره در شبکه‌های اجتماعی نیز اتفاقی نو را پیش روی همه ما، گذاشته است.

 این پدیده، از سویی متخصصان و کارشناسان پزشکی و درمانی در سراسر دنیا، تجربیات یا یافته‌های خود در مبارزه با بیماری کرونای جدید را به اشتراک گذاشته و در کسری از ساعت جدیدترین یافته‌ها، در دورترین نقاط قابل دسترسی است.

 همزمان نیز در کمبود یک مرجع فراگیر قابل اعتماد به وی‌ژه در روزهای اول بروز این بیماری در کشورمان، موج شایعات، اخبار و تحلیل وضعیت‌های بی‌پایه که حتی گاه باهدف امیدبخشی درعبور از این بحران منتشر شده و البته بسیاری اخبار و نوشته‌های غیرمستند، موجبات کاستن توان تصمیم و بالا رفتن سطح استرس عمومی در کشور شده است.

با گذاری کوتاه در کوی و برزن، تاثیر این امواج ناگوار را بسیار پیش و بیشتر از پیامک‌های وزارت بهداشت شاهدیم. باوجود همه تلاش ها، ناهماهنگی در توزیع اقلام مرتبط با سلامت و  پیشگیری از بیماری کرونا، گرانفروشی، ایجاد بازارسیاه و سوءاستفاده‌ها برخی افراد هرچند اندک در توزیع اقلام، فیلم و اخبار غیررسمی منتشره از شیوع بیماری، بدون توضیح یا تکذیب ازسوی مراجع رسمی، رکود بسیاری از مشاغل و ترس ازآینده برای جمع زیادی از مردم که چشم‌شان به تولید یا فروش‌های شب عید بوده است، بیکاری یا کم‌رونقی بازار برای فعالان حوزه بزرگ خدمات حمل و نقل، رستوران‌ها و...حال و روز خوشی برای مردم نگذاشته است. در چنین مواقعی است که افزایش اعتماد، حال عمومی جامعه و نیز روند رسیدگی و درمان بیماران را بهبود بخشیده و بالعکس کاهش این اعتماد، موجبات درهم‌ریختگی اجتماعی و تاثیر بسیار منفی بر روند پیشگیری و درمان خواهد داشت.

همان‌گونه که صداقت دستگاه‌های متولی سلامت به ویژه ستاد ملی مقابله با کرونا، می‌تواند درریشه‌کنی زودتر این بلا، موثر باشد، به همان میزان نیز مشاهده حضور در میدان گروه‌های مورد اعتماد و مرجع اجتماعی که به نوعی و در زمانی اعتماد عمومی را جلب کرده‌اند، به روند احیای امید کمرنگ شده در جامعه کمک خواهد کرد.

مردمی که این روزها به‌صورتی خودجوش، کادر درمانی متعهد و اخلاق‌مند را سربازان وطن درخط مقدم مبارزه ملی با این بیماری دانسته، آنان را قدر نهاده و در سوگ از دست رفتن تعدادی ازآنان نیز گریسته اند، قطعا، حضور تک تک بخش‌ها و نهادهای درگیر با این امر و نبود برخی را نیزدر یاد خواهند داشت.

هرچند تعطیلی این روزهای مجلس شورای اسلامی بنا بر ضرورت اعلام شده ازسوی وزیر بهداشت و رئیس ستاد ملی مقابله با بیماری کرونا بوده و توجیهات قانونی را به همراه  دارد اما نمایندگانی که عصاره فضایل ملت‌اند و زودتر از همه مردم، به روش‌های تشخیص بیماری دسترسی داشته و برخی نیز با کیف‌های بهداشتی مقابله با بیماری، مقابل دوربین ها قرار گرفته اند، چگونه می‌توانند از این صحنه نبرد ملی غایب شوند؟

آیا در شرایط کنونی کشور که تقریبا تمامی مبادی خروجی کالا و صادرات بسته است، ایرانیان زیادی امکان خروج حتی ضروری از کشور را نداشته و بسیاری ایرانی در بیرون مرزها معطل ورود به کشور مانده‌اند، کلیات بودجه ۹۹ توسط مجلس رد شده و ... می توان برای نبود نمایندگان -هرچند برخی از این امور مستقیم به آنان مربوط نباشد- توجیهی منطقی یافت؟

آیا حضور هرچند نمادین منتخبان ملت با لحاظ تمامی تدابیر بهداشتی در صحنه نبرد امروز ملت، نمی‌توانست بارقه ‌ای از امید برای مردمی باشد که امروز بیش از هرچیز نیازمند امید است؟

اصولا با توجه به موجود بودن زیرساخت ارتباطات راه دور در کشور، آیا برای نمایندگان مجلس شرایط تشکیل جلسات غیرحضوری حول محورهایی مهم مانند بودجه سال آینده، اقدامات پشتیبانی و حمایتی از حوزه‌های درمانی و...مهیا نبود؟

درچنین شرایطی نمایندگان مردم به جز چند حضور جلوی دوربین برای مثبت اعلام کردن تست بیماری شان، چگونه می خواهند همراهی‌شان را با رای دهندگان در این مبارزه ملی، به منصه ظهور برسانند؟

این روزهای ناگوار نیز به تدبیر و همراهی ملی بر مردم دیرزی ما خواهد گذشت، بر آنان که کنارشان بودند احترام خواهند کرد.